Bir duygu durumu sendromu olarak bilinen manik depresif bozukluk yani bipolar bozukluğu kitaplardan, sinemadan ya da doktorlardan öğrenmedim ilk olarak. Annemden öğrendim. Annem genç kızlığa adımını attığı yıllardan beri bu ruhsal bozuklukla yaşıyor ve ömrünün sonuna kadar yaşamaya devam edecek. Annem elli altı yaşında, on beş yaşında bipolar bozukluğu fark edildiğinden beri ilaç kullanıyor, psikiyatrik yardım alıyor. Ben bu filmin senaristi ve yönetmeni yirmi beş yaşındayım. Yıllardır krizlere, iniş, çıkışlara tanıklık ediyorum. Çok dingin bir denize bakarken bir anda kocaman dalgalarla yüzleşmek gibi bir şey bu. Anlatarak kelimelerin kifayetine sığınamayacağım ama gösterebileceğim bir şey.
Bu belgeselde annemin ilk hastalığının başlangıcından bu yana neler hissettiği, ailesinin nasıl tepki verdiğini, tedaviyi, çocukluğunu, nasıl evlendiğini, ablam ve beni konuşmak istiyorum. Film bir çocukluk fotoğrafının anısıyla açılacak. Bu fotoğrafın peşinden giderken fotoğraftaki annenin yaşamına uzanacağız. Annemle kurduğum bu diyalogu onun yaşadığı üç evde, anne evi, babamla yaşadığı ev ve babamla ayrıldıktan sonra tek başına yaşadığı ev, kuracağız. Bipolar anneyi anlamak üzerine kadınlığı, anneliği, aile olmayı sorgulayan bu deneysel belgesel aynı zamanda toplumun çoğu kesimi tarafından bilinmeyen ya da yanlış bilinen bu psikiyatrik hastalık hakkında farkındalık oluşturacak. Film de eski fotoğraflardan, aile arşivinden, eski eşyalardan, anılardan, tanıklıklardan, mektuplardan yararlanacağım. Sinemanın şifalı, iyi gelen bir tarafı var. İnanıyorum ki bu belgesel bana, anneme ve benzer süreçleri yaşamış on binlerce insana iyi gelcek. Toplumun diğer bir kesiminin ise duyarlılığını ve bu konuda öğrenmeye olan heveslerini arttıracak.
