Casimê Celîl, 1908 yılında Kars’ın Digor ilçesine bağlı Kızılkule köyünde Êzîdî Kürt bir ailenin çocuğu olarak doğar. Hayatı boyunca özlemle anacağı köy ve aile yaşamı 1918’de yaşadıkları kırımla sona erer. Erivan’a uzun yürüyüşü sırasında bütün aile bireylerini kaybeder. Tek başına kalan Casim, Erivan’da bir yetiştirme yurduna yerleştirilir ve ismi değiştirilir. Kim olduğunu unutmamak için her sabah kalkıp kendine ‘navê min Casim e, ez kurê Celîl im, ji Qizilquleya ser Digorê me, ez Kurd im, Kurdê Êzîdî me‘ (Adım Casim, Celil’in oğluyum, Digor’un Kızılkule köyündenim, Kürdüm, Ezidi Kürdüm) sözlerini bir mantra gibi tekrar eder.
Köklerine olan özlemi Sovyet Rusya ekolünün de büyük katkısıyla edebiyat, folklor ve dil aşkına dönüşür. Kürtçeye dair ne varsa bulur buluşturur, okur, biriktirir.
Halen Viyana’da bulunan Kürt enstitüsü bugün, pek çok dilde Kürtçe ve Kürtler üzerine yazılmış yirmi bin eser, aile tarafından dijital ortama aktarımları devam eden binlerce ses kaydı, Casim hoca tarafından bir gün Kürdistan’ın okullarına hediye edilmek üzere özenle paketlenmiş pek çok kitap, fotoğraf, mektup, kültürüne aşkla bağlı bir ailenin yaklaşık yüz yıllık birikimi ile bu konuda çalışmak isteyen herkese açık bir Kürt evidir.
