20. yüzyılın ortalarına kadar tekstil endüstrisinin dünya başkenti olan Roubaix, dağıldı ve bir daha ayağa kalkmadı. Düşerken, şehir halkının çoğunu – işçiler ve çocukları – da devirdi ki artık bu halk yoksulluk istatistiklerini besliyor.
Sende Kaz Ciğeri Yiyecek Tip Yok!, Roubaix’de artık dumanı tütmeyen bacalar, terk edilmiş bir manastır, işçi sınıfı evleri ve bazı yüksek konut blokları arasında sıkışmış bir dayanışma bakkalında geçiyor.
Bu film, zor zamanlar geçirirken bakkalı yöneten elli yaşındaki birçok kadına kapalı kapılar ardında bir davettir. Kollarını açarak bizi, artık onları korumayan insanlığını yitirmiş bir sistem içerisinde direnmelerine yardımcı olan ve başarısız olmalarını engelleyen o enerjiyle donatıyorlar.
Güvencesiz bir tiyatroda samimi bir sahne arkası gibi görünen bu otonom yerde, mobilyaları taşıyor, fişleri yamalıyor, ortalığı süpürüyor ve kendi tarihlerini taklit ediyorlar.
Güvenlik ağı olmadan, gerçekçilik ve hayal gücü arasında, Brigitte, Fatima, Josiane, Karima, Louisa, Monique, Nathalie, Pascale, Nella, Lyacout bize iş, erkekler, okul, sosyal hizmet görevlilerini açıkça ve cayır cayır anlatıyorlar…
Doğrularını söylerler, şikayet ederler, ağlarlar, birbirlerine göz kulak olur ve kenetlenirler. Neredeyse kendilerine ait olan bu duvarların içinde özgürce şarkı söyler, güler, hayal kurarlar ve yaşam koşullarını keskin ve güzel bir şekilde analiz ederler.
Durmaksızın, ortak iyinin günlük inşasına katkıda bulunurlar.
